Eindelijk weer online..!

Inmiddels is er heel veel te vertellen over de afgelopen dagen. Helaas waren onze SIM-kaarten om een onbekende reden geblokkeerd en in Embangweni konden we geen nieuwe kopen.
Dat betekende dus dat we gewoon een aantal dagen niet bereikbaar waren en zonder internet hebben geleefd. Beviel prima, maar nu het weer mogelijk is, houden we jullie graag op de hoogte van onze belevenissen. Dit is dus typisch Malawi, every day is a challenge!
Vorige week hebben we als team heerlijk gewerkt voor Piet en Estelle.
De mannen zijn inmiddels klaar met de bekabeling van de vier staffhouses, samen met Dixon en Daison.
Ze zitten veel op het zoldertje en hebben al heel wat grote spinnen gezien!
De dames zijn voornamelijk bezig in de drugstore. Er is heel wat te reorganiseren.
Er zijn medicijnen van de overheid, voor het lab, voor de afdelingen en dit lag allemaal door elkaar.
Niet praktisch dus bij het bepalen van de voorraad en klaarzetten van de orders.
We hebben onder leiding van Estelle alles zo ingericht, dat de voorraad overzichtelijk per groep is ingedeeld. Elke dag vullen wij ook de voorraad aan van de medicijnen die als kuur worden voorgeschreven. Bijvoorbeeld voor 3 dagen antibiotica of paracetamol.
Omdat de apotheek niet groot is, hebben de vrouwen weleens een middag vrij…;) en kunnen rustig de markt van Embangweni bezoeken en koffie bij de mannen brengen.
Behalve woensdagmiddag, want die was gereserveerd voor het bloedgeven! Richard mag helaas niet ivm zijn medicijnen en Patrick is nog te jong, dus gingen Marije, Aline en Adrie vol goede moed naar het lab. Onze bloedgroep werd vastgesteld, er waren testen op allerlei ziektes, het Hb werd gecontroleerd en jawel… alle drie goedgekeurd!
Het afnemen bij Marije ging goed, bij Adrie was de zak helemaal snel vol, maar Aline…..
Aan twee kanten geprikt maar helaas, omdat ze heel diepliggende aders heeft lukte het niet.
Er werd een vriend/collega bijgehaald en die zag nog wel mogelijkheden maar liever een paar dagen later zodat de prikwondjes genezen konden. Nog even geduld hebben dus!
Woensdagavond waren we te gast bij Piet en Estelle en hebben we heerlijke spaghetti gegeten!
Donderdagmiddag mochten we met Estelle en Catharine mee naar een jongetje Jimmy dat in een nabijgelegen dorp woont, samen met zijn ouders, broer en zusjes. Zij wilden graag Estelle bedanken voor haar goede zorgen voor Jimmy. Hij had eind vorig jaar een hele grote wond op zijn bovenbeen waarvan de hechtingen waren opengesprongen. De liefdevolle en kundige zorg van Estelle mocht leiden tot volledig herstel!
Tot onze verrassing had de moeder een complete maaltijd klaargemaakt: rijst, kip, geroosterde nootjes en als toetje verse, nog warme popcorn! Wauw… dat maakt beschaamd want dit is echt heel anders als je weet dat deze mensen het arm hebben. Het komt dan niet in je op om je bord niet leeg te eten!
Voordat we naar huis gingen hebben we ieder gezinslid nog kleding kunnen geven, een rolletje pepermunt en een zakje ballonnen.. wat een feest!
Vrijdagmiddag hadden Richard en Patrick ook vrij. Ook zij wilden heel graag iets van de omgeving zien en een kijkje nemen in de omliggende dorpjes. Dus om 13.00 uur de rugzak om en lopen!
We waren een bezienswaardigheid. Oud en jong liep uit om de blanke mensen te zien en een hand te geven én op de foto te gaan. Iedere foto werd uitgebreid bekeken en de meeste mensen zagen zichzelf voor het eerst! Ze hadden er reuze pret om en het was een geweldige ervaring!
Ondanks de armoede en in onze ogen ongelofelijke levensomstandigheden zijn de mensen hier over het algemeen heel blijmoedig en gastvrij. Het liefst deelden we van alles uit, maar omdat we niet weten wie het het hardste nodig heeft, hebben we besloten dat alleen gericht te doen aan gezinnen die het extra goed kunnen gebruiken.
Om drie uur gingen Aline, Marije en Patrick richting het lab voor een nieuwe poging voor de bloeddonatie van Aline. En jawel….gelukt!! Alle moeite is niet voor niets geweest en met deze drie donaties kunnen menselijkerwijs levens gered worden. We hopen dat ook deze donatie, deze keer geen geld of goederen maar levenskracht, gezegend mag worden!

En zo zat onze eerste week in Embangweni er al weer op! Wat is het snel gegaan en wat hebben we ontzettend veel indrukken te verwerken gekregen!
De verschillen met Nederland zijn enorm!
Om er zomaar een paar te noemen:
• We gaan hier bijna altijd uiterlijk 21.00 uur naar bed en staan om 6.00 uur op.
• Om 18.00 uur is het hier donker en wordt het koud…het kan zomaar afkoelen tot 10 graden
• We weten nooit wanneer we stroom hebben dus zodra het donker wordt hebben we onze hoofdlampjes onder handbereik
• Voor warm water om te douchen moet er buiten eerst een flink vuur worden gestookt dat de leiding verwarmt. Gebeurt dit niet, dan moeten we douchen met koud water en dat is écht koud want het is bronwater. Vooral Richard vindt dat geweldig fijn….
• De grond is hier rood en stoffig, dus onze kleding en voeten ook bijna altijd
• We zien hier kindjes en ouderen met kapotte kleding, zonder speelgoed, zonder schoenen vaak, tandeloze monden die elke dag nsima eten dat bestaat uit maismeel en geen voedingsstoffen bevat…
• De mensen die zijn opgenomen in het ziekenhuis liggen overdag allemaal buiten en alleen als het echt niet anders kan in hun bed.
• De familie leden van de patiënten verzorgen de patiënt zelf en zorgen ook voor eten, zodat de verpleegkundigen hier heel weinig te doen hebben. Het is niet voor het eerst dat zij tijdens hun dienst gewoon even een dutje doen en nergens te vinden zijn!
• Niemand lijkt zich druk te maken en alles duurt lang… wachten is hier heel normaal en dan geen kwartiertje, maar gerust uren.
• Even een zakje drop of tussendoortje kopen is hier niet denkbaar.. We hadden wat meegenomen maar zijn inmiddels aardig door onze voorraad heen…
• Water drinken doen we uit gekochte flessen, want uit de kraan een slokje nemen is niet slim als je niet te vaak het toilet wilt bezoeken
• Er rijden hier heel veel 5-persoons auto’s rond waar gerust 15 personen in vervoerd worden.
De achterklep blijft dan gewoon een beetje open staan..

Zaterdag 21 juli zijn we om 6.00 uur gaan rijden naar Lake Malawi. Samen met Piet en Estelle hebben we daar het weekend doorgebracht. Voor hen is het nodig om regelmatig even afstand te nemen van hun werk hier in het hospital en even te kunnen ontspannen. Nu we van dichtbij zien wat zij voor het hospital betekenen, zijn we stil en vol respect voor dit echtpaar!
Wat gaan zij de weg die de Heere voor hen heeft bepaald blijmoedig! Ondanks alle tegenslagen die zij ook ondervinden, mogen zij rust en kracht vinden in het geloof. Wat een bemoediging dat God ook in Embangweni Zijn kinderen nooit uit Zijn oog verliest!!

En jawel hoor, om kwart voor zes ’s morgens (we waren nog aan het eitjes bakken) stonden Piet en Estelle met hun auto voor de deur. Omdat zij een 7-persoons auto hebben, kunnen we gezellig met elkaar in 1 auto en de reis kan gaan beginnen!
Normaal gesproken kunnen we met ongeveer drie uur rijden op onze bestemming zijn. Halverwege hebben we nog een tussenstop gemaakt voor onze meegenomen broodjes en een heerlijke kop koffie.
Het rijden op zich is al een belevenis. We rijden links, dat is al heel erg wennen. Fietsers, wandelende mensen, geiten en ossen kom je allemaal tegen op de weg en de claxon maakt overuren!
Dat het allemaal goed gaat is een wonder en als het fout zou gaan heb je ook echt een probleem. Ambulancezorg zoals wij die kennen is hier gewoon niet. Ben je dus gewond of heb je hulp nodig word je in een auto of ossenkar gehesen die hopelijk langskomt en naar het hospital gebracht. Kun je het je voorstellen in Nederland, met verplichte aanrijtijden en optimaal uitgeruste ambulances?!
Om bij het Lake te komen, moeten we een stuk door het National Park, waarin 500 olifanten zijn uitgezet vorig jaar. Natuurlijk hebben we allemaal enorm gespeurd of wij die konden zien, maar helaas… genoeg olifantenpoep maar geen olifanten. Wel een paar grote apen! Gelukkig hopen we nog op safari in Zambia te gaan, daar hebben we meer kans.
We zijn dankbaar dat we rond de middag veilig aankomen bij het Lake. Wat een prachtige natuur! We hebben drie lodges waarin we slapen, de jeugd bij elkaar en de echtparen ook elk een lodge.
Er is een heus restaurant waarin we kunnen eten. Bestellen is 1 ding, je bestelling krijgen is een 2e.
Daar zit gemiddeld wel een uurtje tussen. En met 7 mensen een dessert bestellen is helemaal niet te overzien. Sorry.. we have a problem… no stock!! Haha, geen ice cream op voorraad en chocolade cake voor maar drie personen. De rest dan maar bananencake. Maar opnieuw.. sorry… we have a problem… no stock of bananacake!! Ok, laat dan maar…
Overigens was het eten verder prima en hebben we ontzettend genoten! Er was koffie, thee, cola, fanta, een biertje en een heus Engels ontbijt!
We hebben alle vijf zaterdagmiddag heerlijk gezwommen in het meer. Hele vreemde gewaarwording dat het zoet water is terwijl het lijkt op onze Noordzee. Er was wel veel wind, dus op het strand liggen was niet heel uitnodigend.
Zondagmorgen konden we geen kerkdienst bezoeken helaas. De lodges liggen ver van het dichtstbijzijnde dorpje af. Maar wat hebben we een mooie morgen gehad. Op het stoepje hebben we bijzonder waardevolle momenten met elkaar gedeeld, die we nooit meer zullen vergeten!
’s Middags hebben we een wandeling langs het meer gemaakt en enorm genoten van de prachtige natuur!
Aan het einde van de middag kwamen er opnieuw veel kinderen langs het strand gelopen en het strand van de lodge op. Ze waren heel vrij zaten zo bij je op schoot. Het is wel indrukwekkend om te zien hoe zij opgroeien…
Zowel zondag- als maandagmorgen zijn we heel vroeg opgestaan (5.30 uur) om de zonsopgang te kunnen zien. Recht voor ons zou dat moeten gaan gebeuren…
En jawel, om 6.08 uur hebben we dit twee keer zien gebeuren. Wat ontzagwekkend mooi!!
Nooit geweten dat het zo snel ging, van een klein fel stipje is het binnen enkele minuten de volle zon die het daglicht geeft. Gelukkig hing er geen bewolking voor, zodat we ten volle konden genieten én prachtige foto’s konden maken!
Hier waren wel heel veel kleine hagedisjes, en ook aapjes. Het banaantje dat bij de lodge even buiten lag, is heerlijk opgepeuzeld door een supersnelle aap! Maar onder onze klamboe hebben we heerlijk geslapen…
En toen was het maandagmorgen na het ontbijt alweer tijd om richting Embanweni terug te gaan.
Opnieuw geen olifanten in het National Park, Aline heeft wel een flink grote slang gezien!
Ongeveer halverwege ligt de plaats Kasungu, waar we even in de supermarkt boodschappen konden doen. Er waren Pringles!! Daar moesten we natuurlijk wel iets van meenemen.
Omdat we het toch wel erg vervelend vinden dat we zomaar helemaal geen contact meer kunnen hebben met het thuisfront, gaan we op zoek naar een shop van de provider Airtel. Wat is er toch aan de hand dat het bij ons alle vijf niet meer werkt? Er staat nog genoeg beltegoed op, dus de SIM-kaarten lijken volledig geblokkeerd te zijn. En dan merken we weer dat we echt in Malawi zijn…. Ongeveer anderhalf uur in de shop gestaan waar een medewerkster op haar gemak van alles op de telefoons doet en ook op een computer… maar helaas… zonder resultaat.
En vraag niet hoe het kan, maar ineens deed vanaf vanmiddag bij iedereen het internet het weer! :)
Maandagavond heeft Catherine voor zeven personen gekookt want Piet en Estelle komen nu een keertje bij ons eten. Reuze gezellig!
Na het eten hebben we met elkaar het benefietconcert teruggekeken dat we organiseerden op zaterdag 16 juni in Nunspeet. Nu we hier echt zijn en het met eigen ogen zien, ruiken en proeven is het nog weer anders luisteren dan toen we nog in Nederland waren.
Ook voor Marije en Aline, want hier is het toch echt wel ook weer verschillend met Nkhoma.

Een onvergetelijk weekend is voorbij en hopen vrijdagmorgen richting Mzuzu te gaan, waar we Hans en Gerrie Kasbergen gaan ontmoeten.

Lieve groetjes,
Het Malawi Work Team